Het was een paar maanden geleden, de tuin van ons ouderlijk huis. De trots van mijn moeder, die flink onderhanden moest worden genomen. Nadat zij ons zo plotseling ontvallen was, bleek dat er achterstallig tuinonderhoud was, hulptroepen werden ingeschakeld.
Helemaal onbedoeld, werd daar iets kostbaars uit de grond getrokken. Neergelegd op een hoop met tuinafval, om later afgevoerd te worden.
Ziek waren we er van, want wat voor een ander misschien ‘maar een rozenstruik’ is, was voor ons de lievelingsroos van onze moeder. Het raakte ons harder dan we wilden, mijn zus nam het struikje mee en zette ‘m direct in ’t water voor ze naar huis toe reed.
Het was een zielig klein stokje, we hadden er weinig hoop op dat ’t zou lukken. Neef lief had ‘m in een klein potje gezet, bemestte het en gaf het dagelijks water. En zoals ik ‘m ken, heeft ‘ie er heel veel liefde ingestopt en er vast tegen gepraat. Hij was dol op zijn oma.
Wonder oh wonder, verscheen na een tijdje heel voorzichtig een kleine zijscheut met ieniemienie blaadjes. Ondanks het hoopvolle nieuws durfden we er nog niet op te vertrouwen dat ’t zou lukken.
Maar iedere keer opnieuw, kreeg ik via de app foto’s dat er nog meer blaadjes aan waren gekomen. De hoop groeide dat de lievelingsrozenstruik van onze moeder het had overleefd, emoties rolden soms over elkaar heen.
Ik hoorde een ping van de app op 11 september. Met de tekst: ‘Vanochtend het mooiste cadeau ever gekregen, denk ik. Zo voelt het nu tenminste’. Met daarbij een wonderschone foto van de rozenstruik mét een knop die aan het openen was.
Dit zijn van die momenten dat je diepe ontroering en dankbaarheid voelt. De tranen je in de ogen schieten, omdat het gevoel van altijd weer opstaan als je valt, zo sterk naar boven komt, zo voelbaar door heel je lichaam.
Deze roos staat voor zoveel voor mij, maar ook voor jou. Weet je, toen ze op die vuilhoop lag, leek alle hoop verloren. Met veel liefde en aandacht werd ze verzorgd, maar we moesten ’t afwachten. Binnen in haar zat toch nog een sprankje leven.
De roos besloot te vechten, elke dag een beetje meer omdat haar energie ging groeien. Alle liefde en aandacht die ze kreeg, transformeerde ze naar een kleine zijscheut. Waaraan nieuwe blaadjes groeiden en ze de kracht vond om een bloem te laten bloeien.
Eerst in de knop, vastberaden om te overleven. Die ze voorzichtig opende, om er een prachtige bloem uit te laten komen. De liefde overwon glorieus die dag.
Het verhaal van deze roos is niet alleen haar reis, maar ook van die van jou en mij. Van zoveel anderen… Het leven is geen glad gebaand pad, ook al lijkt ’t op social media en bij anderen vaak vlekkeloos te gaan.
Dat is zoals ik het zie, helemaal niet waar: Achter alle mooie plaatjes zit een verhaal. Niemand is succesvol zonder obstakels en dingen die je moet overwinnen. Ik ben dankbaar voor de kostbare les die deze roos me leerde.
Warmte, liefde en aanmoediging van anderen is zo nodig, wanneer we vallen en niet meer weten hoe we op moeten staan. Binnen in ons zit onze oerkracht, die we gebruiken voor onze veerkracht. Samen met warmte, liefde, aanmoediging én jouw eigen veerkracht, kan je weer opstaan.
Nieuwe mogelijkheden onderzoeken, weer gaan lopen op jouw pad. Ik deel met liefde mijn warmte en aanmoediging, net als mijn kennis en weten over telkens opnieuw opstaan.
De verhalen die je brein je vaak vertelt, dat ’t nooit meer goedkomt, zijn niet waar. Er is een ander verhaal in jou, YOU© dat met jouw veerkracht weer opnieuw op kan staan. Dat hoef je niet alleen te doen.
Het rozenstruikje is nog klein, met slechts één bloem. Ze vertelt alles over hoop, leren en verder groeien. Ze inspireert me om mijn werk steeds verder te verspreiden. Te delen hoe je sneller weer op kan staan, omdat je een ijzersterk fundament hebt. Dat kan ik je leren, ik deel met liefde omdat ik heilig geloof dat we elke dan opnieuw kunnen starten om het anders te gaan doen.
Wens je een wondervol mooie week toe & hartegroet,
Monique
