Een van de dingen waarop ik me verheug in de zomer, is de Tour de France. Ik bewaar er fijne jeugdherinneringen aan, we keken vaak als gezin op onze Erres zwart wit TV. Nu kijk ik ’s avonds naar Vive la Velo of de Avondetappe, want dat is een samenvatting met steevast prachtige beelden van de natuur in Frankrijk. Dat voelt voor mij als een mini vakantie op mijn werkdag. En zitten er zoveel mooie thema’s in deze Tour, die ik graag met je deel.
Het was de afgelopen week bloedheet hier maar ook in Frankrijk. Mijn respect voor de wielrenners groeide alleen maar. Wat een focus en doorzettingsvermogen om telkens de grenzen van hun kunnen aan te boren. Voor wie heeft meegekeken, Wout van Aert is daar voor mij een groot voorbeeld in.
Hij staat bij de meesten bekend als sprinter, maar wat hij de afgelopen weken liet zien, was niet minder dan fenomenaal! En wil ik maar gezegd hebben, ik heb geen verstand van wielrennen, maar zat op het puntje van mijn stoel. Wout is lid van een team, een keisterk team en dat liet hij deze rit vooral zien. Onderdeel van het grote geheel, ofwel Jumbo-Visma. Niet bang om ’t werk te doen, bergop gewoon de klim te leiden. In zijn groene trui, ik keek mijn ogen uit. Teamspirit!
Nadat hij het tempo had bepaald en zijn teamleden in de goede positie reden, liet hij zich terugzakken. Leeggereden, totdat de man op de 2e plaats, Pogacar langszij kwam. Waar hij het vandaan haalde, geen idee, maar hij ging direct weer ‘aan’ om zijn teamlid Vingegaard als geletruidrager te beschermen. In die bloedhitte, mijn respect steeg met elke gefietste meter.
Bloedspannend wielrennen, vooral dat afdalen. Op die dunne bandjes, dat ze dat durven vind ik al een wereldprestatie. Vervolgens in die afdaling de geletruidrager bijna onderuit en een bocht later de nummer 2. Zelfs in die felle strijd, overwon de menselijke maat.
Vingegaard besloot te wachten tot Pogacar weer bij was, hét moment van de Tour tot dan toe voor mij. Handje van Pogacar, je voelde aan alles dat dit een magisch moment was.
Ondertussen bleef Wout voorop sleuren, waar die man dat vandaan haalde, buitenaards. Vijf kilometer voor ’t einde werd hij bijgehaald door de nummer 1 en 2, er volgde een felle strijd in die laatste kilometers. Vingegaard won de etappe, Pogacar gaf niet op ook al was hij lelijk gevallen en werd tweede. En Wout, in de groene trui, werd gewoon derde!
Alles kwam samen voor het team van Jumbo Visma, de Tour was zo goed als beslist en voor ’t eerst in hun bestaan, wonnen ze de gele trui. Ze hadden na 2020 toen de Touroverwinning net aan hun neus voorbijging, een plan gemaakt. En in het interview in de Avondetappe met ploegleider Richard Plugge, viel ’t voor mij allemaal in elkaar.
Hoewel hij overgelukkig was met het resultaat van die dag, vertelde hij dat de jubelstemming nog niet aan de orde was. Immers, er moesten nog 3 etappes verreden worden en hij zei dat hoewel de kans groot was op de eindoverwinning, de voetjes gewoon op de grond moesten blijven. Alles scherp houden en alles goed doen.
‘Een droom met een deadline’, noemde hij de Touroverwinning die zo goed als gerealiseerd was. Het Meesterplan noem ik het. Na dit rondje Tour de France haal ik de parels er voor je uit:
- Nadat ze in 2020 nét misgrepen bij de Touroverwinning, gaven ze niet op!
- Ze maakten hun Meesterplan en benoemden hun DROOM: De gele en de groene trui halen in één van de volgende Tours.
- Ze begonnen met een eerste stap, uithuilen en een sterk team bouwen.
- Alle onderdelen, van groot naar klein werden tot in de puntjes getraind, uitgezocht, voorbereid en niets werd aan het toeval overgelaten.
- Ze waren bereid om de beloning pas later te krijgen.
- Ze hadden een DROOM mét een deadline en werkten daarnaartoe.
- Ook als ze ’t snot voor ogen hadden en leeggereden waren, bleek dat ze toch in een versnelling konden en daar energie voor hadden.
- Omdat ze wisten dat de deadline er bijna was en ze het als team konden dragen.
- Ze bleven tot op ’t laatst scherp en met 2 voetjes op de grond.
De meesten van ons vergeten om groots te dromen. Ik noem dat meestal een stip op de horizon zetten, maar neem deze droom met een deadline graag over. We vergeten om er een datum bij te zetten, we vergeten om er iedere dag aan te werken en te creëren, omdat de waan van de dag onze tijd en aandacht opslokt. We willen ’t liefste gelijk resultaat als we een droom hebben, verlangen naar een Quick fix die er niet is. Geven we ’t vaak op als we leeg en moe zijn, zodat we die droom nooit bereiken. Omdat we het alleen willen doen, geen team hebben gebouwd.
Twee jaar duurde het voordat de droom met een deadline voor alle teamleden van Jumbo-Visma realiteit werd. Ze hebben erover gedroomd, ze hebben zich sufgetraind, ze hebben zich aan het plan gehouden. Maar bovenal hebben ze een rotsvast vertrouwen gehad dat het ze zou lukken.
Het is voor de meesten van ons vakantietijd, tijd waarin je kan rusten, mijmeren, loslaten. En voelen en denken hoe jouw droom met een deadline eruit zou kunnen zien. Wat wil je écht, wanneer zou je dat willen bereiken. Hoe ziet het eruit, hoe voelt dat. Allemaal vragen waar je in deze zomertijd bij stil zou kunnen staan.
Ik hoop dat jij uit deze mail net zoveel inspiratie mag halen, als ik uit deze laatste week van de Tour de France. De prestaties van Wout en Jonas zijn geweldig, ik ben ze dankbaar voor de inspiratie die ik op deze wijze kreeg!
En ga ik aan de slag met mijn droom met een deadline, het online traject dat ik aan het creëren ben! Als je hier meer over zou willen weten? Mail me gerust!
Wens je een heerlijke week toe, warme groet,
Monique 💚🌟
